voor, op en na Curaçao

donderdag 12 februari

…en toen ging het opeens hard. TE hard. Nog 3 weken en we komen alweer terug,… en sja.. wat we nou in deze tussenliggende tijd hebben gedaan sinds de laatste blogpost… geen idee! hahaha
Veel lol gemaakt, genoten, geleefd, gerelaxed, gewerkt, gezwommen en dan ook nog even een week vakantie tussendoor op Curaçao. ohhhhahaha durf dat laatste haast niet te zeggen.

Curaçao was heerlijk. Alle foto’s die je ooit gezien hebt van hagelwitte stranden met palmbomen en tropische visjes in het water, huizen in alle kleuren van de regenboog en heerlijk stralend weer.. het klopt allemaal. Het voelt er zelfs koeler dan in Suriname.. maar ook al zijn we al voorgegaard.. we waren bijna verbrand hahaha.

We hadden een heerlijk huis in Julianadorp gehuurd. Kas Benjamini. Zéér aan te raden. Was ook weer even wennen om een echt huis te hebben. Dat je gewoon naar boven moet lopen als je een handdoek nodig hebt.. of dat je een heel parcours moet afleggen voordat je het ontbijt buiten op tafel hebt gezet, inplaats van alleen 3 stappen naar rechts zetten.
Ook hier was er een zwembad bij het huis, wel eentje met erg koud water.. we hebben uiteindelijk bijna elke dag op een ander strandje gezeten.

We hebben gedineerd met de ouders van een Utrechtse vriendin, die daar wonen. Wat een heerlijke mensen. Naast een heel gezellige avond hebben we ook allerlei tips gekregen. Gouden tips.
De Struisvogel Boerderij was erg leuk en heel grappig door de gids. Hero en ik hebben struisvogels te eten gegeven vanuit een bak, met hun enorme nekken vouwen ze zich om je heen en pikken het eten uit de bak in je hand. Wiebe durfde het eten in z’n hand te houden ;) En Bink durfde op een struisvogel ei te gaan staan. Daar kun je dus gewoon op staan.. zelfs als je 200kg weegt, maar als je op het ei stampt, dan gaat ‚ie wel kapot.

Wiebe en Bink hebben op een ochtend de ChristoffelBerg beklommen. De hoogste berg van Curaçao. Daar hebben ze een heel leuk filmpje van:
https://www.youtube.com/watch?v=Nox0M1bTLXs

We zijn naar een zwemparadijs gegaan met snelle en lange glijbanen, waar Hero maar vanaf wilde blíjven gaan! Het pierebadje vond hij al snel saai, het water was niet hoog genoeg en de glijbaantjes te kort. Liever ging hij zwemmen in het stukje zwembad waar de glijbanen uitkwamen, en dan heel hard mee leven met iedereen die er van af kwam.. alsof hij het zelf meemaakte. Maar zwemmen in diep water met zijn zwemvleugeltjes aan, dat vindt hij het lekkerst.

We hebben twee galerieën bezocht: Serena Art Factory, waar Bink zelfs een beeldje heeft gekocht en gallery Alma Blou in het Habaai landhuis. www.galleryalmablou.com Ontzettend mooi en inspirerend.
Bink zei zelfs „Ik vind een gallery veel leuker! Dan kun je de kunst tenminste meteen kopen!” hahaha

‚s morgens iets doen en ‚middags lekker op het strand hangen was wel de ultieme dag. We zijn op de strandjes van Blauwbaai geweest en Cas Abou, DaaiboiBaai en MamboBeach. Ik ben zelf helemaal niet van het bakken in de zon, maar de temperatuur en het strand zijn daar zooo’n goede combinatie, dat ik heel graag op een bedje in de zon met een cocktail & magazine zou liggen ..alleen de jongens vinden het te leuk om te zwemmen en te snorkelen hahaha
Bink kan denk ik bij terugkomst in Nederland meteen zijn zwemdiploma B gaan halen, want hij is een echte vis in het water. Hero is in het water alleen maar aan het gillen van plezier. Echt aan het gillen. Ik liet aan iedereen maar goed zien dat ‚ie Down heeft, dan vinden mensen het meteen een stuk minder erg. hahaha
Maar dan was ik met Hero aan het zwemmen en zingen en springen in het water, dan kwamen Wiebe en Bink al snorkelend onze kant op en opeens heel hard lachen… dat er tropische vissen vlak bij mijn billen aan het zwemmen zijn. Ik vind vissen super mooi en super lekker.. maar ook super eng.. dus dat was nou niet echt informatie waar ik op zat te wachten.

We zijn ook een middag naar het Sea Aquarium geweest. Daar kon Bink de tropische vissen goed van dichtbij bekijken die hij in het echt in de zee had gezien. Hero vond de flamingo’s erg mooi. Met grote ogen bleef hij naar ze staan kijken. Ze leken wel van plastic, zo mooi roze zijn ze.
De verpleegster haaien mocht je aaien.. dat hebben we aan Wiebe overgelaten ;)
De zeeleeuwen show was geweldig. Hero schaterde het uit als een zeeleeuw omhoog sprong om de trainer een high-five te geven. Hij klapte en wipte zo hard heen en weer in z’n buggy, dat we moesten opletten dat hij er niet bij sprong in het water.
Het hoogtepunt is natuurlijk de dolfijnenshow. Bink had al in zijn klas gehoord dat je met de dolfijnen kunt zwemmen, nou dat wilde hij best. Alleen dat je dan in een half uurtje meteen 400 euro kwijt bent, vinden we ietwat overdreven. Weet je hoe lang je op het strand kunt zitten met cocktails van de 400 euro?! Maar gelukkig was de dolfijnen show ook goed hahaha
Na het succes van de zeeleeuwen show, zaten we vol verwachting te wachten op de bankjes voor het bassin. We zagen de dolfijnen al zwemmen… ohh leuk!!… de meneer ging z’n verhaal starten en de trainers gingen aan het water zitten.. er gebeurde verder niet echt iets.. de trainers gingen kijken bij de dolfijnen, want die waren met z’n allen in ene hoekje gaan spelen.. opeens renden die heen en weer en vertelde de man dat de show werd afgelast. Ja hallo! „Kom morgen om 10 uur maar terug” euhhh?!
Bleek er een vreemd vrouwtje binnen te zijn gedrongen (het bassin ligt aan de zee, alleen wat rotsblokken vormen een scheiding tussen het bassin en de zee) en daardoor konden de mannetjes dolfijnen nu niet optreden. Oh jee. Het was weer legendarisch hoe boos Bink was. Ik geef ‚m geen ongelijk.

Over het geheel genomen vond Bink Curaçao geweldig. „Waarom wonen we eigenlijk in Suriname en niet hier?! Hier is het veel mooier!” riep hij uit. Ook op de terugweg was hij behoorlijk sip. „Ik ga niet slapen in het vliegtuig, want dan ben ik nog sneller weg uit Curaçao.”
Schatje toch :)
Curaçao was heerlijk, maar ik vond het ook fijn om weer thuis te komen in Suriname.

De week voor Curaçao is onze Amsterdamse vriend Shady 2 dagen hier geweest. Hij werkt als purser bij de KLM en heeft geregeld dat hij op een vlucht naar Paramaribo moest werken. Wat een top actie!!! Hij heeft drie lekkere donker bruine broden van de echte bakker voor me meegenomen… ohh daar geniet ik nu nog steeds van.. morgen gaat het laatste sneetje eraan :)

Het is zo gek en zo leuk om zomaar opeens een vriend hier in je nieuwe wereld te hebben.. en die wil je dan ook meteen álles laten zien! hahaha volgens mij hebben we in 2 dagen meer gedaan dan in 1 maand. Maar het was het waard :)
Heerlijk door de stad slenteren met z’n 3en, lunchen aan de waterkant bij Iro, de beste warung ooit. Dan de kindertjes van school halen en met z’n allen de Suriname rivier overvaren naar Frederiksdorp. Biertjes drinken en ijs eten, wandelen, weer terug op de boot en dolfijnen gezien! En dit keer veel en goed!
‚s Avonds kwam de favoriete oppas Bart (Als we een afspraak hebben met Bart telt Bink elke ochtend de nachtjes slapen voordat hij komt, als we geen afspraak hebben vraagt Bink elke ochtend wanneer Bart komt. Heus niet erg :D Zelfs toen we ’s nachts om 2 uur thuiskwamen uit Curaçao, was het eerste wat hij vroeg „Wanneer komt Bart dan?” hahaha) zodat we met z’n drieën zijn gaan eten bij souposo (soep - huis).

De volgende dag zijn we onder school tijd gaan fietsen naar de plantage Pepperpot. Ook dat ligt aan de andere kant van de Suriname rivier en je moet er een stukje door de jungle (of zoals de Surinamers zelf zeggen: ‚Het bos’) fietsen. De plantage is verder niet veel aan te zien. Een waanzinnig mooi huis, dat je niet mag bekijken, en dan weer terug fietsen. Het was een heerlijke tocht, langs hele mooie natuur en huizen. Wonderbovenwonder, stonden we op tijd weer aan de andere kant van de rivier.
Oh! Dat was nog wel een avontuur trouwens.. in de Suriname rivier ligt een wrak. De Goslar. In de tweede wereld oorlog was dat een vrachtschip dat bauxiet vervoerde. Van bauxiet maak je aluminium en daar werden de wapens en de tanks en vliegtuigen van gemaakt. Om te verhinderen dat Duitsland dat bauxiet in handen kreeg, werd het schip tot zinken gebracht. Het is nooit geborgen. Je ziet het liggen. Heel groot eigenlijk. We voeren er in de buurt en ik hing een beetje uit de boot om er een foto van te maken. We kwamen steeds dichter en dichter bij gevaren.. steeds betere foto’s.. maar opeens waren we wel heel dichtbij en voeren we echt met een hoge snelheid! Er kwamen golven en we schommelden behoorlijk heen en weer!.. en dan ook nog recht op die boot af!! WHAAA! Een mix van én eng én nieuwsgierig naar hoe die boot eruit ziet én foto’s willen maken én denken dat we er keihard op gaan knallen… de bootsman vertrok geen spier.. zag hij het wel?!!! en toen zwenkte hij er net langs en hij vroeg heel rustig ‚Goed zo?’
Hahahahahahaha hij deed het express!!! Zodat wij goede foto’s konden maken. Maar mán wat was dat even eng!
Terug in de stad even een verse sap bij de Waag gedronken en toen moesten Wiebe en ik weer een uur fietsen om de jongens van school te halen.
We hebben alletwee de hele middag gelegen in een hangmat. Dat was de enige manier dat we konden zitten/liggen zonder pijn aan ons billen te hebben. Van al wéken 2 uur per dag fietsen naar & van school en dan nu 4 uur op deze ochtend.. en de fietsen zijn niet echt top. Echt níet top, eigenlijk.. keken we héél erg uit naar de fietsloze week op Curaçao.

En dan zijn we nu alweer een week terug uit Curaçao… man man man.. kan iemand die tijd stoppen?!
De tijd delen we gevoelsmatig op in ‚voor Curaçao’ ‚Curaçao’ en ‚na Curaçao’ ..want nu we terug zijn, regent het alleen maar. De korte regentijd is dan echt aangebroken. Eigenlijk had het in januari ook al moeten regenen, maar dat heeft het compleet niet gedaan. Dat wordt nu ingehaald :D

Maandag was een vrije dag. Het Chinese Nieuwjaar werd gevierd. Er zijn hier zo veel culturen bij elkaar en dus ook zo veel religies en iedere religie heeft zijn eigen feestdagen. Als je die allemaal gaat vieren, hoef je nooit meer te werken. Héé, wat een idee ;)
Dus elk jaar worden er feestdagen gekozen die gevierd worden. Dit jaar was het de beurt aan de Chinezen om hun nieuwjaar te vieren.
Wij hebben er gebruik van gemaakt om met een Belgische familie naar de dierentuin te gaan. De tweeling Mats en Marte van 5 jaar, zitten bij Bink op school. Zij zijn ook in december naar Suriname verhuisd, maar dan voor minstens 2 jaar. Oh! We zijn jaloers :D
Ze hebben nog een baby Boris. Heel grappig: Hero heeft nu als lievelingen boek ‚Boer Boris’ waarin allerlei dingen van z’n boerderij geteld worden hahaha
Het was hartstikke gezellig. Ontzettend leuke mensen. De kinderen konden goed met elkaar spelen. Ook bij ons in het zwembad.

Dinsdag waren we blij met een lekker band.. want toen we net in de taxi zaten begón het te hozen!!De taxi chauffeur moest lachen. Hier in de Mangolaan zit ook een taxi ‚centrale’: Taxi Mangolaan. Een buitenbank waar de chauffeurs op zitten en wachten en hun witte auto’s er voor. Zo ondertussen kennen we ze een beetje. Ze zien ons altijd langs fietsen en verklaren ons voor gek (alle Surinamers trouwens), maar de 2x dat ik ga kickboksen in de week ga ik met de taxi. Compleet uitgeteld na een training, nog een half uur fietsen in het donker..mja.. het kan.. maar ik doe even lux ;)
Met de ene taximan kletsen we altijd over eettentjes, de andere heeft een disco-auto met snoeiharde house.. welk tijdstip op de dag het ook is, één is militair & bodyguard (de enige die altijd stipt optijd komt) en één die over van alles en nog wat praat en die Bink is grappig mannetje vind.

Met de taxi ‚s morgens naar school gaat een stuk sneller. Met de taxi ‚s middags naar school duurt veel langer. Wat een verkeer. Daar fietsen we normaal altijd langs!

Dinsdag heeft Bink op school met Mats en Marte gespeeld. Hij was verbaasd ze op het schoolplein te zien hahaha. Leuk dat dat zo werkt. Ze hebben een grote stoel gebouwd van groot lego. Toen ze er alle drie in gingen zitten viel ‚ie uit elkaar.

Woensdagmiddag is de hele middag de stroom uitgevallen en het internet lag ook plat. Dan zit er niks anders op dan de hele middag zwemmen en daarna eten bij McDonalds hahaha

Vandaag, donderdag, is de band weer geplakt en zijn we op die fiets naar school gegaan. Met paraplu’s en droge kleren in de tas. Gelukkig allemaal niet nodig! De hele dag is het droog gebleven ondanks de grijze wolken. Het is hier nog steeds warm. Nog steeds lopen we in korte broek en korte mouwen. Een jas heb je hier nooit nodig :)

Het vrijwilligerswerk is nogal een puntje. Het werk voor Villa Zapakara kindermuseum gaat goed. Daar ben ik wel gestaag de hele tijd mee bezig geweest. Ondertussen is de opbouw in volle gang. Hou hun pagina op Facebook in de gaten.. elke week posten ze nieuwe foto’s hoe de metamorfose zich ontwikkeld. Echt álles wordt overhoop gehaald! Buiten gaat zelfs de toegangspoort en de speeltuin eruit en bouwen ze een hele nieuwe, helemaal in de stijl van „MixMax Brasil” ‚waar nix is wat het lijkt, en Mix is wat het is’. Alles wordt gerecycled. Te gaaf gewoon. En ik werk er aan mee!! ieieieieieieieie

Het meehelpen met de ouder&kind middagen voor gezinnen met een kind met down syndroom bij het MOB (het consultatiebureau zeg maar) gaat wat lastiger. Het MOB wordt vanuit de regering aangestuurd en op dit moment gaat het gewoon niet goed met Suriname. De SuRinaamse Dollar (SRD) keldert als een gek, de prijzen gaan enorm omhoog in de winkel, maar niemand verdiend meer salaris. Veel mensen verdienen in SRD’s maar moeten hun huur in euro’s of in Amerikaanse dollars betalen.. en dan wordt het haast onbetaalbaar.
Als je land zo overhoop ligt en er zo’n te kort is aan geld, dan wordt dat niet in mensen of kinderen met een beperking gestoken. Dat is erg jammer. We hadden daar zo graag aan mee willen helpen.

Wel hebben we een goed gesprek met Hero z’n school gehad. Waarin we de directrice naar haar verlanglijstje hebben gevraagd, zodat we kunnen kijken waarin wij kunnen helpen. Annette is zo goed en hard bezig voor de kinderen van haar school, is zo creatief in het verzinnen hoe ze sponsoring los krijgt (de school draait alleen op sponsoring. Ze krijgen wel subsidie, alleen weten ze niet hoeveel en ook niet wanneer ze t krijgen. De subsidie van 2015 is nog niet binnen in ieder geval. Veel ouders hebben ook het geld niet om het echte bedrag te betalen voor hun kind, maar toch mogen die kinderen komen.) Ik vraag me serieus af of ze wel tijd heeft om te slapen met al haar bezigheden en ideeën bedenken en een school leiden hahaha
Maar uit dat gesprek kwamen twee leuke projecten. Over 1 gaan we jullie straks een heel jaar lang mee lastig vallen hahaha en de ander gaat de stichting Dutch Down Support voor haar rekening nemen. Via die stichting kwamen wij in aanraking met het MOB en de ouder&kind middagen, maar sinds de besluitvorming daar niet helemaal soepel loopt, kunnen we kijken of we de Annie Crèche (Hero z’n school) kunnen helpen.
Dat gaan we (wij en de stichting Dutch Down Support) doen door informatie pakketjes te maken voor Surinaamse ouders over down syndroom.

Toen Hero geboren werd, wisten wij eigenlijk helemaal niks van down syndroom. Ja hoe ze er uit zien, maar niet wat het nou echt inhoud. In Nederland is zoveel kennis, dat we eigenlijk in een warm bad terecht kwamen. De kinderarts in het ziekenhuis heeft ons heel goed ingelicht en begeleid, en dat doet ze nog steeds. Zîj heeft een fysiotherapeut en een logopedist gebeld, en die stonden bij ons aan de deur om te feliciteren met onze zoon en om kennis te maken. Dus nog voor dat wij wisten dat je zo iemand nodig hebt, stonden ze al voor onze deur. Fantastisch. Dat voelde heel fijn. dat je het dus niet alleen hoeft te doen, dat er genoeg specialisten om je heen zijn die je helpen. En dan is het qua verzekering ook nog eens zo goed geregeld dat wij nog nooit een rekening hebben gehad voor welke behandeling dan ook!!
Dat is hier anders. Ook hier krijg je van de arts te horen dat je kind down syndroom heeft, net als bij ons, ook hier stort dan je wereld (even) in, net als bij ons.. maar daarna wordt je naar huis gestuurd. Mag je het zelf uitzoeken. Je weet niet wat het inhoudt, je hebt geen computer thuis dus je googled niet (moet je trouwens ook niet doen, dan lees je de meest verschrikkelijke verhalen) maar je moet dus zelf uitvinden dat er misschien iets is met je kind, dat eerst via de huisarts en dan de kinderarts laten onderzoeken om er misschien achter te komen dat je kind een hartafwijking heeft. Dan kan het dus al te laat zijn.
Een arts gaat niet zo’n gesprek met je aan, want die heeft nog veel meer te doen en nog veel meer patiënten. Verpleegsters praten er niet met je over, want ja, wat moet je zeggen?

In Nederland krijg je van de stichtingDownSyndroom een pakket opgestuurd met allerlei informatie. Ook zij kunnen je steunen en doorverwijzen naar andere ouders of instanties.
En dan is er nog een geweldige D-mama’s pagina op Facebook waar heel veel trotse moeders alle overwinninkjes van hun kind vol trots posten, of vragen stellen, of advies geven.. eigenlijk alleen al het gevoel dat je niet de enige bent is al voldoende. Voor mij dan :)

Niks van dat alles hebben ze hier in Suriname. Hier wordt een gehandicapt kind gezien als een straf van god en weggestopt. De DutchDownSupport stichting gaat zorgen dat de Annie Crèche mooie informatie pakketjes krijgt. Die krijgen ze van de StichtingDownSyndroom en die gaan we samen met Annette van de Annie Crèche vermaken tot handige pakketjes voor Surinaamse ouders. Ook gaat de DutchDownSupport stichting allerlei boekjes verzamelen over down syndroom, informatie boeken, fotoboeken, prentenboeken, en dat mooie magazine zodat de school die kan uitlenen aan gezinnen, zodat ze bijvoorbeeld ook aan een broertje of een zusje kunnen uitleggen wat downsyndroom inhoudt.

Misschien kunnen we beginnen bij de school, maar uitbreiden naar de kinderartsen en naar wie nog meer informatiepakketjes wil!
Als ouders maar gewoon te weten komen, dat hun kind nog steeds van alles kan leren, alleen wat langzamer en op een andere manier en dat het kind zéker geen straf van god is!

Dan zijn er nog twee stichtingen waar we voor werken, waar we 4 jaar geleden de hele huisstijl voor op hebben gezet. www.lobmakandra.org en www.weidmijnlammeren.org Die stichtingen zijn echt vriendjes :D
In het begin denk je super veel tijd te hebben, en dan opeens is die tijd bijna op hahaha maar nu zijn we volop bezig om de websites bij te werken, zodat ze ook goed op je mobiel te bekijken zijn, er worden flyers en brochures en banners gemaakt.. maar dit werk kunnen we gelukkig ook in Nederland doorzetten. Hoewel het altijd het lekkerst werkt als je met elkaar om de tafel kunt bespreken.

Nou. Ik denk dat we er nu gewoon geen 4 jaar meer tussen moeten laten zitten voor we weer terug gaan hahaha